Wachtende mensen die zich onbespied wanen, fascineren me. Ik ontmoet graag mensen die twijfelen, dralen, vertragen, het even niet weten, zich schamen of anders kwetsbaar zijn. 

Het kan me ontroeren wanneer iemand ineens stilvalt, verlegen hapert - midden in een zin, of met z’n blik in het plafond verdwijnt in de hoop daar ergens een antwoord te vinden op een vraag. 

In het tussengebied van wachten, niet-weten of onvermogen raakt stilte aan geestigheid, openheid aan openhartig. Hier loeren onbevangenheid en nieuwsgierigheid en woont het oordeel niet, maar verwondering, plezier en poëzie.