De open ruimte
Het gedrag van wachtenden die zich onbespied wanen, fascineert me. Ik kijk graag naar het aarzelen, dralen en vertragen van mensen, wanneer ze kwetsbaar zijn, plotseling stilvallen of het even niet weten - zowel in openbare ruimtes, als in hun privé-ruimtes.
Het ontroert me wanneer iemand ineens weifelt of hapert, midden in een zin blijft steken of met z’n blik in het plafond verdwijnt in de hoop daar ergens een antwoord te vinden op een vraag.
Op dat precieze moment raakt schaamte aan onbevangenheid, niet-weten aan creativiteit, tragiek aan humor. Hier loeren openhartigheid, nieuwsgierigheid en geestigheid. Hier woont het oordeel niet, maar verwondering, onschuld en plezier. Dat legt een bodem voor theater en poëzie.
