Wachtende mensen die zich onbespied wanen, fascineren me. Ik ontmoet graag mensen die twijfelen, dralen, niet-doen, het even niet weten, zich schamen en kwetsbaar zijn. Het kan me ontroeren wanneer iemand ineens stilvalt, verlegen hapert - midden in een zin, of met z’n blik in het plafond verdwijnt om een juist antwoord te vinden. In dit tussengebied van wachten en niet-weten ontmoeten speler en toeschouwer elkaar en raakt openheid aan openhartigheid, stilte aan geestigheid. Hier loeren waarachtigheid en eigenheid, want hier woont het oordeel niet, maar verwondering, plezier en poëzie.

HANS JETHS —>