Wachtende mensen die zich onbespied wanen, fascineren me. Ik ontmoet graag mensen die twijfelen, dralen, niet-doen, het even niet weten, zich schamen of op een andere manier kwetsbaar zijn. Het ontroert me wanneer iemand ineens stilvalt, hapert - midden in een zin, of ineens lijkt te verdwijnen in het plafond met z'n onvermogen om het juiste antwoord te vinden op een vraag. In dit tussengebied van wachten en niet-weten ontmoeten speler en toeschouwer elkaar en raakt openheid aan openhartigheid, stilte aan geestigheid. Hier loeren waarachtigheid en eigenheid, want hier woont het oordeel niet, maar verwondering, plezier en poëzie.

— HANS JETHS