Het gedrag van wachtenden die zich onbespied wanen, fascineert me. Ik kijk graag naar hoe mensen aarzelen, dralen, vertragen, het even niet weten, zich schamen of anders kwetsbaar zijn, zowel in openbare ruimtes, als in hun privéruimte.
Het kan me ontroeren wanneer iemand ineens stilvalt, weifelt of hapert - midden in een zin, of wanneer hij met z’n blik in het plafond verdwijnt in de hoop daar een antwoord te vinden op z’n vraag.
Op dat moment, in dat tussengebied van onzekerheid of onvermogen, raakt schaamte aan onbevangenheid. Niet-weten aan creativiteit. Tragiek aan humor. Hier loeren openhartigheid, nieuwsgierigheid en geestigheid. Hier woont het oordeel niet, maar verwondering, plezier en poëzie.
