Wachtenden die zich onbespied wanen, fascineren me. Ik ontmoet graag mensen die aarzelen, dralen, vertragen, het even niet weten, zich schamen of anders kwetsbaar zijn.

Het kan me ontroeren wanneer iemand ineens stilvalt, weifelt of hapert - midden in een zin, of met z’n blik in het plafond verdwijnt om misschien daar ergens een antwoord te vinden op een vraag.

Op dat moment, in dat tussengebied van onzekerheid of onvermogen, raakt schaamte aan niet-weten en onbevangenheid. Hier loeren openhartigheid, nieuwsgierigheid en geestigheid. Hier woont het oordeel niet, maar verwondering, plezier en poëzie.